Używamy Cookies w celu dostosowania naszych serwisów do indywidualnych potrzeb użytkowników.
Dalesze korzystanie z tego serwisu oznacza, że będą one zapisane w pamięci urządzenia. Dowiedz się więcej o naszej polityce prywatności

Zamknij

21 - 30/06/2019

Dance is hard to see” – oświadcza w samym środku tanecznej rewolucji post modern dance – uznawanej oficjalnie za początek współczesnej choreografii – jej pionierka, Yvonne Rainer. Z tą rewolucją kojarzy nam się dziś przede wszystkim hasło demokratyzacji tańca i idące w ślad za nim kwestionowanie tanecznej wirtuozerii i radykalne poszerzenie tanecznego słownika o ruch potoczny, z chodzeniem i bieganiem na czele. Pozwoliło to wykreować egalitarną przestrzeń wspólnoty działających i oglądających i przekierowało m.in. uwagę widza na wcześniej niezauważaną, a wszechobecną choreografię dnia codziennego.
W rzeczywistości bowiem, na co zwraca uwagę Rainer (świadomie wykorzystując fakt, że angielskie „to see” oznacza zarówno zobaczyć coś, jak i to zrozumieć), chodziło wtedy właśnie o coś więcej: o naukę nowego sposobu patrzenia na ruch i dostrzegania jego szczególnej organizacji – choreografii– która (wciąż) wymyka się naszemu postrzeżeniu.

Bo zobaczyć znaczy zrozumieć i dostrzec w całej tego złożoności. Ta szczególna taktyka uwidaczniania (nieograniczająca się jedynie do re-definicji samego tanecznego medium) zdaje się dziś jednym z najciekawszych obszarów choreograficznych poszukiwań. To strategia jednoczesnego odsłaniania szwów i ukazywania struktury kompozycji; strategia operowania ruchowym materiałem oderwanym od naturalnego kontekstu i poddanym specjalnej organizacji, wciąż jednak doskonale rozpoznawalnym i stanowiącym budulec – równie fizycznych, co wizualnych – metafor. Metafor, które skutecznie diagnozują zarówno jednostkową, społeczną, jak i polityczną kondycję. To artystyczne i krytyczne transformowanie otaczającej nas wielowymiarowej rzeczywistości, by uczynić widzialnymi (możliwymi do postrzeżenia i zrozumienia) mechanizmy, które nią rządzą. To także jednoczesna praktyka kontr-wizualizowania, tworzenia nowych sposobów widzenia czy wręcz „odwidzania” narzucanych nam zewnętrznie i sztucznie naturalizowanych sposobów postrzegania ciała i świata oraz kreowanie ich nowych reprezentacji.

W szczelinie między sztukami wizualnymi a (tradycyjnie rozumianym) tańcem ulokowała choreografię inna wybitna artystka post modern – Trisha Brown. Szczelina ta od tamtego czasu nieustannie się powiększa, odsłaniając swoje operacyjne pole – pole choreografii świadomie i garściami czerpiącej z innych dyscyplin i celebrującej naturalną dlań płynną przestrzeń pomiędzy.

Do przestrzeni tej zapraszamy Was w ramach maltańskiej odsłony naszego programu!

Za nami 15 ekscytujących lat poświęconych współczesnej choreografii – jej prezentowaniu, kreowaniu i poszerzaniu pola jej widzenia.

Kolejny już raz wyruszcie z nami tam, gdzie w ruch są wprawiane nie tylko (ludzkie i nieludzkie) ciała, lecz także obrazy, dźwięki, myśli, idee i ideologie i gdzie możemy wspólnie patrzeć i widzieć wciąż więcej i więcej. I gdzie choreografia została przesunięta z dosłownych i metaforycznych peryferii, i gdzie pozostaje niezmiennie od 2004 r. – w samym centrum uwagi.

Kuratorka programu: Joanna Leśnierowska